Stained Glass

Dawno mnie tu nie było...
    Chciałabym, aby ten wpis zebrał punkty kulminacyjne z chwil nieobecności. Niby na bieżąco relacjonowałam niektóre potyczki na instagramie, jednak media społecznościowe kłamią jak mało kto - zawsze mimowolnie przyodziewa się tam cukierkowe filtry. Z racji tego połowicznego ukrywania prawdy przed światłem dziennym - niczym starzy przyjaciele po latach - nadróbmy chwile rozłąki! Wszystkich zainteresowanych zapraszam do lektury. 

    Odnoszę wrażenie, że z roku na rok ewoluuję, trochę jak w pokemonach. Zdobywam nowe umiejętności, z tym że niektóre objawiają się pod postacią rozmyśleń i poszerzania horyzontów umysłowych. Niestety nie wszystkie wywierają na mnie pozytywny wpływ. Zaczęłam cierpieć na zanik ambicji i utratę marzeń, pogłębianie się poczucia bezsensu. Nie przeszkadza to jednak w tym, abym mogła powiedzieć, że jestem szczerze szczęśliwa, z chwilami zwątpienia w jakąkolwiek słuszność ludzkiej egzystencji oczywiście. Ciągle istnieją dla mnie bariery umysłowe nie do przejścia - uczę się o nich, poznaję mechanizmy, ale nie potrafię zastosować wysnutych wniosków w praktyce. Prowadzę dialog z samą sobą, czasami kończy się sukcesem. Miewam lepsze i gorsze chwile, jak każdy. Chciałabym zdobyć wszystko, ale „wszystko” coraz częściej dostaje miano „za mało”. Staram się żyć z dnia na dzień i czerpać przyjemność z najmniejszych promieni przedostających się przez otaczającą mnie skorupę. Jeszcze przed kwietniem zaliczyłam największy skok szczęścia i ekscytacji, ale równie szybko doszło do bolesnego upadku samooceny. Narzekałam na kwarantannę i przyznaję, że nie był to najprostszy okres, jednak chyba potrzebowałam odosobnienia, zamknięcia z samą sobą.

    Mój kompleks niższości ciągle istnieje i momentami nasila się do wcześniej nieznanych mi granic. Czasem mam poczucie jakby ciało, które posiadam, dzieliły dwie osoby. Pierwsza jest pewna siebie, lubi to co widzi w lustrze i uważa, że potrafi mądrze gadać. Wie, że przyjaciele odwzajemniają jej miłość. Jest pełna spokoju. Druga zawsze siedzi w kącie, nie lubi zwracać na siebie uwagi, boi się zabierać głos w towarzystwie. Wszystkie próby działań giną pod obawami wyśmiania przez otoczenie. Nigdy nie będzie wystarczająco dobra. Obawia się, że nie ma przyjaciół, że na nich nie zasługuje. Jakakolwiek wiara w siebie i swoje możliwości bywa przyćmiona poczuciem wstydu i bezradności. Na przestrzeni ostatnich miesięcy, w sytuacjach społecznych, ten lęk nasilił się i nie mam pojęcia jak powstrzymać dalszą adaptację emocjonalnej bestii w moim środowisku.

     Zaserwuję Wam teraz trochę pozytywnej energii. Coraz częściej pojawiają się sytuacje, w których wygrywa pierwsza, przytoczona powyżej, postać. Jakiś przykład? W końcu, po 21 latach, zaczęłam przemierzać krętą drogę samoakceptacji i miłości do siebie. Może niektórzy z Was nie wiedzą, ale jeszcze kilka lat temu nikt taki nie istniał. Po dość długim czasie zaczynam akceptować swoją sytuację na polu miłosnym, przestałam się wstydzić siebie, swoich wymagań i seksualności. Zrozumiałam, a przynajmniej ciągle staram się zrozumieć, że problem nie zawsze leży we mnie i nie powinnam przepraszać za to co czuję, bądź to czego nie potrafię czuć. Otoczenie już nie wywiera takiej presji, nie mam poczucia „gorszej”. Nie zamierzam zmuszać się do tego, na co nie mam ochoty. Co będzie to będzie, kto przyjdzie ten przyjdzie, a kto zostanie - tylko czas pokaże. Przestałam przejmować się przyszłością, w każdym razie już nie myślę o niej w ciemnych barwach. Robię swoje, poszukuję ścieżki którą chciałabym obrać. Ryzyko mnie przeraża, jednak muszę skoczyć na głęboką wodę i przypomnieć sobie kim jestem. Mam masę pomysłów, w których urzeczywistnieniu nie przeszkadzają siły magiczne bądź złośliwi ludzie, ale ja sama. Czekają mnie liczne starcia z drugą stroną osobowości, muszę wyrzucić ją z salonu i przegonić do najmniejszego pokoiku w głowie, a może nawet zmusić do wyprowadzki.

     Czuję przeogromny wstyd za osobę, którą byłam, nawet chwilę przed pandemią. Co dopiero patrząc lata wstecz. Nie podoba mi się jak traktowałam innych ludzi, a nawet samą siebie. Wszystkich, których kiedykolwiek zraniłam - przepraszam. Wiem, że słowo opublikowane w internecie nie naprawi relacji, jednak nie o to mi chodzi. Myślę, że nic nie dzieje się bez powodu - to wszystko nas ukształtowało, a co za tym idzie - nie jestem (i Wy zapewne też nie) już osobą, którą byłam X lat temu, a może nawet miesięcy. Zawsze uciekałam przed uczuciami, które mnie osłabiały, jednak radziłam aby inni ryzykowali. Byłam hipokrytką. Odrzucałam szczęście na rzecz spokoju w głowie. Brakowało mi zaufania, żyłam w ciągłym strachu przed zdradą ze strony najbliższych. Na przestrzeni ostatnich lat (a nawet miesięcy!) wiele zrozumiałam, obserwowałam relacje, sama eksperymentowałam (jednocześnie nie opuszczałam swojej strefy komfortu). Poznałam wspaniałych ludzi, jednak już wcześniej miałam takich w swoim życiu (they come & go) - różnica jest taka, że w końcu potrafię zaakceptować ich obecność. Małymi kroczkami dorastam do kompromisów, a zarazem uczę się wyrażać swoje zdanie.

    To by było na tyle z nowinek, raczej o niczym nie zapomniałam. Tym życzliwym z Was pozostaje trzymać kciuki za moje sukcesy na płaszczyźnie emocjonalno - umysłowej, natomiast reszcie dziękuję, że uważacie mnie za wystarczająco ważną aby poświecić czas na przeczytanie tego „raportu”. Wszyscy jesteście cudowni.

 

Makijaż - Klaudia Czępińska (INSTAGRAM)

Zdjęcia - Angelika Marciszewska = czulanaswiatlo (FACEBOOK | INSTAGRAM)

Continue reading

Wakacyjny romans

     Miałam ostatnio okazję wysłuchać kilku historii „wakacyjnych miłości” moich koleżanek. Były urocze. Aż sama zatęskniłam za wyjazdami zorganizowanymi do ośrodków wypoczynkowych lub na obozy, gdzie wszyscy zamieszkujący w danym przedziale czasowym „goście” tworzą małe społeczeństwo i zaczynają żyć wychodząc poza rutynę. Niestety, z tego co zauważyłam my kobiety mamy tendencję do zbyt intensywnego przywiązywania się. Nie jest to odkrycie na miarę nowej planety, jednakże niegdyś myślałam, że to mit i do tego mało powszechny. 
     Oczywiście, wakacyjne podejście do relacji wygląda tak: „przecież to tylko romansik”, „ja chcę tylko zaliczyć”, „to tylko zakład”, „mam tylko kilka dni, to będzie niezobowiązujące”. Właśnie, „tylko”, a jednak „aż”. Zaczyna się niewinnie - będąc na wyjeździe, oderwani od codzienności, upatrujemy sobie osobę spełniającą nasze standardy. Nie oceniamy charakteru, przecież przez czas pobytu nie zamierzamy podziwiać jego poglądów - raczej idealną jawline czy pięknie oświetlone ciało. Wymieniamy niewinne spojrzenia przez kilka dni lub dzięki bardziej sprecyzowanemu limitowi czasu - działamy bez większego zastanowienia. Zauważyliście, że na takich wyjazdach żyjemy jakby jutra miało nie być? Kiedy człowiek zna „termin ważności” potrafi zagospodarować czas jak tylko mu się zamarzy. Nostalgicznie wracam do moich własnych wakacyjnych zauroczeń. Pamiętam jak bardzo przeżywałam rozstania z ludźmi i jak długo trzymało się mnie uczucie tęsknoty, smutku i zaburzona wizja naszej wspólnej przyszłości. Przecież było tak idealnie! Dlaczego to nie może trwać wiecznie? 
     Wakacyjne relacje mają w sobie odrobinę magii, ta presja czasu dodaje im uroku. Bardzo idealizujemy poznanych ludzi i nawet nie chcemy wychodzić poza bańkę bezpiecznej kreacji potencjalnego partnera. W moim przypadku każdy obóz kończył się nieszczęśliwym zauroczeniem. Chłopiec z pięknymi lokami, chudy blondyn z podkrążonymi oczami, czarujący brunet o promiennym uśmiechu, wysoki aryjczyk w stussy. Ilu ich było! A jak długo trzymało! Oczywiście teraz jestem świadoma, iż bardziej niż oni sami podobało mi się ich wyobrażenie w mojej głowie. Przecież ciężko poznać kogoś na wylot w ciągu dziesięciu dni. Ba! Nawet nie. Od tego należy jeszcze odjąć powiedzmy dwa lub cztery, przez które wstydziliśmy się zagadać i bawili w podchody. Te dwa lub cztery dni, przez które fantazjowaliśmy o potencjalnym partnerze, o tym jaki on jest dobry i czuły, i jak dobrze całuje czy inne cudawianki. Ile nam wtedy zostaje? Sześć. Około sześciu dni na poznanie drugiej osoby na tyle dobrze, aby spotkać ją na ślubnym kobiercu (w naszej głowie oczywiście). 
     Znam przypadki, kiedy takie wakacyjne romanse rzeczywiście utrzymywały się po powrocie do domu. Jednak z własnego doświadczenia jestem w stanie stwierdzić „co było na wakacjach, na wakacjach pozostanie”. Po powrocie do naszej rzeczywistości wszystko traci kolory. Pan idealny przestaje być taki idealny, nie ma kontaktu dwadzieścia cztery godziny na dobę. Okazuje się, że lubi coś, czego Ty nie lubisz - tragedia. Dlaczego wcześniej tego nie zauważyłaś? Może on o tym mówił, ale nie zwróciłaś uwagi? Ogólnie kiedy nie stoi półnagi na plaży, a Ty nie jesteś oślepiona słońcem - on nie wydaje się już być tym greckim bogiem za jakiego go uważałaś. W ogóle jak on się ubiera? Czego słucha? Kim są jego znajomi? Za dużo informacji na raz, za dużo nie wpasowujących się we wcześniej stworzony przez Ciebie szablon. I tak powoli kontakt się urywa, dzień po dniu jest coraz to mniej wiadomości. Raz odpiszesz, raz zostawisz na przeczytanym. Nie odpowiadasz już na snapy, aż w końcu nadchodzi rok szkolny i na dobre witasz rutynę. Relacja zakończona, wróciłaś do znajomych, przecież i tak go nie potrzebowałaś.To była pierwsza rzeczywistość. Jednak zawsze istnieją jakieś alternatywne. Pomińmy wszystkie, w których relacja urywa się wraz z końcem wyjazdu. W kolejnej to on uświadamia sobie prawdę o Tobie. W rzeczywistości nie jesteś modelką Victoria’s Secret, a jedyne o czym mówisz to ludzie, których nawet nie zna. I po co to ciągnąć? Następna: Z każdym dniem podoba Ci się coraz bardziej, męczysz go, a on już od dawna spędza czas ze swoją dziewczyną, do której wrócił po dziesięciu dniach rozłąki. Dobra, nie chce mi się myśleć nad kolejnymi alternatywnymi wersjami wpasowania wakacyjnego romansu do codzienności. Ludzie są różni, ciężko przewidzieć wszystkie scenariusze. 
     Osobiście uwielbiałam rozwalać relację przed wyjazdem, udając twardą, bez emocji - niby taka obojętna, aby następnie przez kilka miesięcy opłakiwać jaki to był uroczy i jak to bardzo tęsknie, a jak on mnie już w ogóle nie pamięta. Klasyk. Jednak raz nie mogłam się pozbyć natręta. Zabiegał dość intensywnie w porównaniu do reszty. Pamiętajcie - ja, zimna jak skała, on - męczący jak komar. Dziwne porównanie, ale dość trafne. W sumie pierwszy raz spotkałam się z takim traktowaniem, może dlatego że był starszy? W końcu pełnoletni, ja to przy nim gówniara, jeszcze nie zaczęłam liceum. Powoli, dzień po dniu, lód wokół mojego serca topniał. Wow, królowa śniegu pokonana. Znajomość przeniosła się do Polski i wtedy w mojej wyobraźni zaczęłam pisać romantyczne scenariusze. Pierwszy raz nie mogłam się doczekać września. Relacja z nim dużo mnie nauczyła. Chłopak był starszy, z „lepszej pułki” społecznej, że tak to ujmę, bardzo mnie to peszyło. Jak się domyślacie znajomość zakończył przed rokiem szkolnym, wszystkie wspólne plany zerwane. Ile ja płakałam! Jak długo przeżywałam! Jak to bolało! Ale serio, spodziewałam się, że wakacyjna relacja, związek na odległość, do tego z kimś z „innego świata” przetrwa? Naiwna blondyneczka. Złość trzymała mnie długo. Czułam się jak idiotka. Jednak teraz, po tylu latach jestem mu bardzo wdzięczna. Otworzył mnie na zupełnie inny świat, inną rzeczywistość, poszerzył moją wiedzę w wielu dziedzinach. Tak więc romanse wakacyjne - jeśli nas czegoś nie nauczą, to chociaż odrobinę rozerwą, a płacz jest zawsze. Amen.

Zdjęcia: Tomek Jabłoński (instagram)

Makijaż: Klaudia Czępińska (instagram)

Brwi: Salon Arcycięcie (instagram)

Styl: Lena Sobalak (instagram)

Continue reading

20

Dwadzieścia lat minęło jak jeden dzień...
W sumie to nie, ale tak jest dobrze. Z nostalgią wspominam lata w przedszkolu, podstawówce, gimnazjum i liceum także, chociaż to było niedawno. Jednak moje rozczulenie zbiera się nad brakiem odpowiedzialności i świadomości swoich decyzji. Tęsknię za czasem, kiedy nie przejmowałam się każdą głupotą, a największym problemem był fakt, że nie nauczyłam się na kartkówkę, którą można było poprawiać w nieskończoność. Może to zabrzmieć nieco aspołecznie, jednak nie brakuje mi mojego rodzinnego miasteczka. Ważniejsze miejsce w moim sercu zajęła chociażby Częstochowa, w której uczyłam się tylko trzy lata! Brakuje mi za to rodziny, która niestety - w większym procencie pozostała tam, skąd ja uciekłam.
Kiedy byłam w podstawówce albo na samym początku gimnazjum przeczytałam książkę "jedź, módl się, kochaj", którą pożyczyłam od taty. Nigdy nie uchodziłam za mola książkowego, jestem wymagającym odbiorcą i ciężko mnie zainteresować. Mimo to, istnieją książki, które pochłaniam z niesamowitym zapałem i zżerającą ciekawością. Wracając. Czytając owe dzieło byłam pod wielkim wrażeniem decyzji głównej bohaterki. Porzuciła swoje statyczne, niekiepskie życie z powodu jakiejś fanaberii? Jakoby nie wiedziała kim jest? To tak się da? Cóż za abstrakcja!
Podczas jednego z wyjazdów, wydaje mi się, że były to Włochy, kobieta wspomniała zdanie, którego sens do dzisiaj zapisał się w mojej pamięci. Otóż było tam powiedziane, że każdy z nas ma swoje MIASTO. Właśnie w nim czujemy się najlepiej, jesteśmy sobą. Przez lata szukałam. Myślałam, że to Mediolan, Paryż, Barcelona... długo by wymieniać. Wszędzie było mi dobrze, na pewno dużo lepiej niż w domu. Ta atmosfera, ten klimat... Wszystko było magiczne. Jednak te miasta szybko się nudziły, nie zagrzałabym tam miejsca na dłużej niż miesiąc.
Minęło dwadzieścia lat od mojego pierwszego dnia na ziemi. Jestem jednostką myślącą, a przynajmniej starającą się. Stwierdzam, iż moje życie bywało dość intensywne. Nie obyło się bez przygód niczym z filmów, o których wiedzą tylko moi bliscy. Raz dramat, raz komedia. Psychika przechodziła przez wiele stanów, jednak dopiero teraz stwierdzam, iż w miarę się unormowała. Myśląc o tym co działo się w mojej głowie chociażby rok temu - ciężko w to uwierzyć. To na pewno moje myśli? Wracając do czasów podstawówki czy gimnazjum - szok i niedowierzanie.
Jeśli kiedykolwiek będziecie się zastanawiać czy zmiana wewnętrzna ludzi jest możliwa, podpowiem Wam. Tak. Chociaż może zmiana to za duże słowo. Bardziej "odkrycie prawdziwego siebie". W końcu mam cele, a przez okno widok na piękne miasto, w którym każdego dnia zakochuję się na nowo. Dziękuję Ci losie za to, że tak bardzo mnie rozpieszczasz i uczyniłeś dzieckiem szczęścia. Cieszę się, że w końcu potrafię się skupić na pozytywach. Mam cudowną rodzinę, wspaniałych przyjaciół i znajduję się tam, gdzie chciałam mieszkać od małego. Nie studiuję na prestiżowej uczelni za granicą, nie zarabiam milionów za dodawanie zdjęć na insta i nie mam super przystojnego chłopaka, ALE to co dostałam jest wystarczające i czuję, że to jeszcze nie koniec. Może i umrę samotnie lub wplątana w romans, jednak na pewno będę wtedy w stu procentach sobą, nie ograniczaną przez niewidzialne bariery.
Mam dla Was jedną radę: obserwujcie ludzi. Socjologia, mimo popularnych opinii, jest naprawdę przydatna w naszym funkcjonowaniu. W ten sposób nauczycie się dużo więcej. Obserwujcie, słuchajcie i inspirujcie się. Decydujcie gdzie chcecie być, czy chcecie BYĆ. Pamiętajcie, że przyszłość leży w Naszych rękach. Działajmy - nie tylko dla pieniędzy. Bezinteresowność jest kozacka. Remember that! Nie podążajcie za tłumem, kształtujcie własne zdanie i poglądy. Stwórzcie siebie od podstaw, edukujcie na przeróżne tematy. Dbajcie o ciało i umysł, pamiętajcie, że nie wszystko co pokazuje czwarta władza to prawda. Sami pokierujcie swoje życie tak, aby wspominane przypominało film ubiegający się o Oscara. Popełniajcie błędy i uczcie się na nich. Nie wchodźcie dwa razy do tej samej rzeki i szanujcie innych. Każdy bierze odpowiedzialność za swoje czyny, nie wincie się za głupotę całego świata czy chłopaka, który zdradził z Wami dziewczynę. Nie warto. Narzekając niczego nie zmienimy. Działajmy. Róbmy to w imię naszej przyszłości.

PS Takie moje małe życzenie z okazji urodzin - zainteresujcie się trochę sytuacją ekologiczną. Nie możemy wiecznie zamykać oczu. Skoro możemy uratować tyle żyć lub je chociaż odrobinę 
przedłużyć - dlaczego by się nie podjąć? Zróbcie to BEZINTERESOWNIE.

Zdjęcia - Yulyia Smutinka (instagram)
Makijaż - Klaudia Czępińska (instagram)

Continue reading

Thank you, next

    Nie jest to temat wysokich lotów, jednak o dziwo mojej głowy nie zajmują tylko problemy związane ze zmianami klimatu. Czasami znajdzie się i miejsce na rozterki popularne, mniej ambitne, takie bardziej rozrywkowe. Tym razem los chciał, iż jest to miłość. Może nie, źle to ujęłam. Miłość to za dużo powiedziane. Bardziej miłosne fanaberie i złe wybory okresu młodzieńczego, a czasem i nawet dorosłego czy jeszcze dalej sięgając... Sprawa wręcz trywialna, a jednak w pewnym wieku otrzymuje rangę problemu.
     Otóż ostatnio obgadując jednego z chłopaków, z którymi się ówcześnie spotykałam, zauważyłyśmy z przyjaciółką jego idealne wpisywanie się w szablon nice guy'a. Zaryzykuję stwierdzeniem, iż nie jedna z Was spotykała się kiedyś z kimś takim. Chłopak jak ta lala na pierwszy rzut oka. No właśnie! Na pierwszy rzut oka. Z dnia na dzień zauważamy jego wielkie podobieństwo do cebuli, ale nie tej memicznej. Mam tu na myśli warstwy. Warstwy, z których obieramy owego "Pana idealnego" z rozmowy na rozmowę. Coraz mniej podoba nam się jego podejście, a zachowania które na początku wydawały się urocze zaczynają być przytłaczające. Regularnie podkreśla swoją "wspaniałość", aż zaczynamy się zastanawiać "chce nam zaimponować czy po prostu jest dupkiem?". Liczy na wdzięczność za każdy mały "miły" gest. Brzmi znajomo? Bo u mnie ten typ powtarza się regularnie!
     Zdecydowanie jestem nieuleczalną romantyczką. Kiedy byłam mała chłonęłam komedie romantyczne niczym gąbka. Do dzisiaj uwielbiam filmy z lat dziewięćdziesiątych i początku dwutysięcznych, mimo ich banalności - za każdym razem płaczę tak samo. Przez długi czas marzyłam o rycerzu na białym koniu, właśnie takim, którego obraz przedstawiało mi Hollywood. Najlepiej wyglądającego jak młody DiCaprio albo Hugh Grant czy inny amant kina bez polotu. Odrzucałam na swojej drodze wszystkich autentycznych chłopców, żeby w końcu trafić na TEGO. Jak się domyślacie jeszcze go nie spotkałam. Za kilka dni będę miała dwadzieścia lat, a w ich przeciągu ani razu nie udało mi się zbudować zdrowego związku. Albo związku w ogóle. Znajomi dobrze znają moje życie miłosne, ponieważ marudzę im o tym przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Może trochę przesadziłam, jednak często narzekam na swój brak talentu w budowaniu relacji.
     Podam Wam pewien przykład. Mamy pięciu facetów: pierwszego odrzucę ze względu na swój brak chęci i uprzedzenia do tworzenia "czegoś", drugi to fuckboy na którego miło popatrzeć i powzdychać "dlaczego jest tym fuckboyem? eh", trzeci nie jest zainteresowany płcią przeciwną (ale ja nim bardzo), czwartemu dam szansę, z czego okaże się to być właśnie NICE GUY, a piąty to Mr Perfect. Problem w tym, że on już szansy nie dostanie, ze względu na ostatnią chorą relację, którą musiałam przejść z panem, który podszywał się pod mój ideał. Łapiecie? Oczywiście o słuszności ostatniego kawalera dowiem się po czasie. Tak, właśnie po tym czasie, kiedy to decyduję się na bycie silną i niezależną kobietą, która da sobie radę ze wszystkim sama i w ogóle po co komu związki? Ten czas to czas oddechu, właśnie wtedy daję sobie na wstrzymanie i patrzę na długo ukrywane potrzeby. Koło zatacza się, kiedy dochodzą mnie słuchy o udanych związkach koleżanek. Jak to jedna poznała swojego narzeczonego przez Tindera, a inna nad Wisłą pijąc piwo. No dlaczego ja się pytam? Dlaczego dookoła mnie tyle tej miłości. Nie, nie jest okej, ja też chcę się do kogoś przytulić.
Oto moje pięć stadium zauroczeń, a może i sześć, o ile liczymy wewnętrzny kryzys. Za każdym razem tak samo, powtarza się mniej więcej co pół roku. Czasami życie dodaje historiom miłosnym kolorków, na przykład fuckboy jest zajęty i proponuje mały romans "póki dziewczyna hehe nie widzi" albo nice guy utrzyma się w przebraniu dłużej niż miesiąc.
     I tak siedzę i mielę tych chłopców i mężczyzn i tak w sumie to ciągle mam dużo towarzystwa, ale bez przerwy doskwiera mi samotność. Bo mimo tej otoczki budującej się świetlistej relacji i całej reszty bujd, które swój żywot zakończą wraz z moim pierwszym dniem okresu, nie mam komu zaufać, nikogo nie widzę w swojej przyszłości, nikomu nie daję szansy. Ciągle wszystkim dziękuję za miły tydzień, miesiąc... nie napiszę rok, bo tak daleko jeszcze nie zabrnęłam, come on. I tak tylko wołam "next" jak w tym programie randkowym MTV. Nie mówię, iż chętnych jest na pęczki, jednak zawsze znajdzie się jakiś Adonis czy Achilles, który na chwilę zajmie moje myśli albo przynajmniej powiadomienia z messengera. Nie ważne jak bardzo będę miała dosyć jego paplaniny, resztkami nerwów podtrzymam naszą sztuczną bańkę, aby nie musieć wracać do nudnego świata, w którym nie istnieje nawet iluzja bycia dla kogoś ważną.

Pisałam to o trzeciej nad ranem, wybaczcie mało wartościową rozkminę. 

Zdjęcia - Wojciech Gruszczyński (fb | insta)

Makijaż - Katarzyna Żurawska (fb | insta)

Continue reading

Czas posprzątać

Do napisania tego tekstu zainspirował mnie ostatni atak paniki i uświadomienie sobie, że moje ambicje, praca którą teraz wkładam w budowanie przyszłości - mogą być bezcelowe. Przed podjęciem się próby „edukowania” Was, obserwatorów mojego profilu i być może - czytelników bloga - zmiany zaczęłam od siebie. Nie mówię, że jestem wzorem do naśladowania, jednak mam świadomość sytuacji, chęć działania i staram się stopniowo wprowadzać nowe nawyki w życie codzienne. Niektóre dobra ograniczyłam, inne zastąpiłam, z tych najmniej potrzebnych - zrezygnowałam.

Żyjemy szybko, staramy się zapewnić dobrobyt sobie i rodzinie lub zbieramy oszczędności na przyszłość. Często zatracamy się w trendach fast fashion i innych dobrach materialnych, coraz bardziej pogłębiając wszechobecny konsumpcjonizm. Nie zwracamy większej uwagi na otaczający nas świat, szczególnie żyjąc w mieście - na środowisko naturalne. Codziennie patrząc na papierowe miasta i betonowe lasy, mało które dziecko widziało na własne oczy bociana, o nim już tylko krążą legendy. Wiecie co jest straszne? To może być ich ostatnia szansa na spotkanie go. Ogromna liczba zwierząt i roślin jest zagrożona wyginięciem. To wszystko dlaczego? Ze względu na nasz ludzki egoizm, zbyt wielkie ego. Nie zwracamy uwagi na innych, liczy się tylko „ja”. Powiecie teraz, że kupujemy, żeby żyć na dobrym poziomie, żeby nasze rodziny mogły cieszyć się życiem. Tak? Jeśli naprawdę przejmowalibyśmy się NASZYMI BLISKIMI, dziećmi i przyszłymi pokoleniami - zadbalibyśmy o planetę. Wiecie dlaczego? Ponieważ ziemia niestety, ale ma już swoją datę ważności. My, Homo sapiens, możemy ją przedłużyć albo wręcz przeciwnie - doprowadzić do szybszego „zużycia”. Nie jestem żadnym „eko-świrkiem”, ani przykładnym minimalistą z ideologią „zero waste” (szczerze mówiąc nie wierzę, aby w dzisiejszych czasach styl „zero waste” był możliwy do osiągnięcia), jednak uważam, że każda mała zmiana wprowadzona w życie przez miliony (jak nie miliardy!) pozostawi pozytywny ślad, przedłuży wspomnianą wcześniej „datę ważności” ziemi, naszego domu. 

Kiedy byłam mała i myślałam o swojej przyszłości, nawet mi do głowy nie przyszło, że ja lub moje dziecko możemy być w ostatniej generacji żyjącej na ziemi. Dostałam ataku paniki myśląc o swoim potomstwie oraz ich losie. Czy w ogóle będzie sens prokreacji, skoro nie wiadomo jak długo następna generacja przeżyje?

Nie mówcie mi „nie masz wystarczającej wiedzy, żeby się wypowiadać na ten temat!” - okej, nie jestem alfą i omegą, ale mam ogólne pojęcie na temat sytuacji ekologicznej. Regularnie o tym czytam, staram się obserwować środowiska zaangażowane w akcje ratowania planety - Was też do tego zachęcam. Tak jak już wcześniej wspomniałam - każda mała zmiana wprowadzona w nasze codzienne nawyki może pomóc. Wystarczą dobre chęci, z czasem uda się zmienić przyzwyczajenia, zrezygnować z dóbr zbędnych, które mają swoje substytuty (w tych czasach coraz łatwiej dostępne na rynku). Przykro to stwierdzić, ale większości używamy tylko ze względu na lenistwo i u wielu osób - brak motywacji do zmiany. Pomyślcie o tym jak o inwestycji w przyszłość - nie tylko naszą, ale również naszych dzieci (już narodzonych bądź tych dopiero planowanych), młodszego rodzeństwa, siostrzeńców/bratanków, młodszych sąsiadów. 

Edukacja ekologiczna jest bardzo ważna, powinniśmy tłumaczyć podstawowe zasady młodszemu pokoleniu, sami poszerzać swoją wiedzę na ten temat. Niestety, ale dla korporacji liczy się tylko zysk, więc same z siebie (o ile nie będzie na nich wywierana presja ze strony konsumentów) nie są skore do zmiany. To MY jesteśmy zmianą, MY jako konsumenci, MY jako mieszkańcy, MY jako osoby odpowiedzialne za cały ten wszechobecny bałagan. Kochani, czas posprzątać. Małe kroczki - to już coś, zacznijmy dziś. 

Co można zrobić?

• jogurty w plastiku zastąpić jogurtami w słoikach
• Kupić torbę wielokrotnego użytku (najlepiej materiałową) i nosić ją ze sobą zawsze na zakupy
• Nie pakować owoców w osobne zrywki (spokojnie mogą leżeć luzem w koszyku, podczas ważenia to też nie stanowi problemu)
• Ograniczyć spożycie mięsa do 2 razy w tygodniu
• Waciki i płyn do demakijażu zastąpić wacikami wielokrotnego użytku lub specjalnymi ściereczkami/rękawicami do zmywania makijażu przy pomocy wody
• Zrezygnować z plastikowych słomek lub zastąpić je papierowymi, metalowymi czy bambusowymi
• Zaprzestać używania plastikowych sztućców, talerzy i kubeczków
• Zainwestować w butelkę z filtrem lub szklaną i dzbanek filtrujący (w celu zaprzestania kupowania wody butelkowej)
• Ograniczyć zakupy w sieciówkach, zamiast tego przerzucić się na lumpeksy i/lub marki „z wyższej półki”, nieco bardziej dbające o materiały
• Zainwestować w swój kubek na kawę lub zimne napoje, w niektórych kawiarniach można kupować kawę na wynos we własnych opakowaniach (jest za to nawet zniżka!)
• Segregować śmieci (papier, plastik, metal, odpady mieszane, baterie, zakrętki, odpadki biodegradalne itp)
• Przy następnej wymianie zastąpić plastikową szczoteczkę do zębów - bambusową lub biodegradalną (te drugie są na pewno dostępne w rossmanie)
• Mydło w płynie (+ żel pod prysznic) wymienić na organiczne mydło w kostce
• Dezodorant w sprayu zamienić na kulkę
• Ograniczyć kupowanie produktów pakowanych w plastik
• Zabierać torbę materiałową również na zakupy „ubraniowe” i zaprzestać pobierania reklamówek przy zakupach
• Wymienić żarówki na energooszczędne 
• Uszyć lub zakupić materiałowe woreczki do produktów „na wagę” czy pieczywa 
• Zacząć zwracać uwagę na materiały podczas kupowania ubrań, stawiać na naturalne
• Zaprzestać kupowana miliarda niepotrzebnych rzeczy
• Naprawiać popsute obiekty, nie wyrzucać
• Stawiać na książki w wersji elektronicznej
• Jeździć transportem publicznym zamiast taksówkami lub samotnie autem
• Kupując napoje na wynos wybierać papierowe kubeczki i prosić o brak plastikowej nakładki
• Wybierać soki oraz inne napoje sprzedawane w szkle
• Nie malować się codziennie, a jeśli nawet to kupować nowe kosmetyki dopiero po zużyciu i ZUŻYWAĆ je do końca, jeśli coś nam się znudzi - zamiast wyrzucać - wymieniać się ze znajomymi (to samo dotyczy ubrań)
• Sprawdzać czy produkty kupowane zawierają olej palmowy (aby go ostatecznie wyprodukować wyniszcza się środowisko naturalne wielu gatunków zwierząt, jeśli nic z tym nie zrobimy niedługo wyginą orangutany i tygrysy)

To tylko moje propozycje! Istnieje dużo więcej możliwości, poczytajcie o tym i pamiętajcie, że nie musicie wprowadzać tego "na raz", jeśli podejmiecie się stopniowej zmiany - może być nawet bardziej efektywna.

*moje zdjęcia dla uwagi*

fot. EVA S. (instagram)

Continue reading

Dzień Mamy

     Matczyna miłość. Zawsze zastanawiało mnie co to dokładnie jest. Myślę, że poruszając ten problem znajdujemy się na pograniczu magii i realizmu. Dlaczego zapytacie? Otóż ciężko mi zrozumieć w jaki sposób powstaje uczucie tak silne, tak wiążące. Przez ciąże i poród powiecie. Tak, zgodzę się, jednak to nie reguła. Ile razy ten rodzaj miłości zakwitł pomiędzy zupełnie niespokrewnionymi ze sobą osobami? Matki z adopcji potrafią kochać równie mocno (jak nie mocniej w niektórych przypadkach). Tak więc wracając do pytania kontynuujmy refleksję. Co dalej rozważymy? Długie lata wychowania? Jasne, z pewnością w dużej mierze wpływa to na relację, jednak czy aby na pewno długość czasu miała znaczenie? Ile to razy miała miejsce sytuacja, że osoba zbudowała ową więź „matka-dziecko” z niedawno poznaną osobą? Tak więc czy odpowiedzią na pytanie jest popyt? Popyt i podaż na miłość? Miłość, opiekę, poczucie bezpieczeństwa, bycia potrzebnym i kochanym? Czy to jest właśnie cała ta magia ukryta w realizmie? Zauważcie proszę jak różni się interpretacja tych relacji w zależności od rodziny. Jedne stawiają na „zimny chów”, inne na spełnianie nawet najmniejszych zachcianek. Co jest najlepsze? Wszystko, dzięki czemu dziecko wyrośnie na dobrego człowieka. Wychowanie, chociażby nie wiadomo jak surowe - jest kreowane miłością. Ma na celu przygotowanie nas do przysłowiowego „wyfrunięcia z gniazda”, aby życie za mocno nie dało w kość. W przypadku rozpieszczania - zapewne chcą ofiarować nam co najlepsze zanim przekonamy się, jak ciężko wygląda praca na pozyskanie rzeczy na tym poziomie. Taka mała zachęta do ciężkiej harówki poprzez przyzwyczajanie do dóbr luksusowych. Mamy. To one wnoszą w nasze życie światło. Od małego wpajają wartości, pilnują, abyśmy za szybko nie weszli w dorosłość. Ubierają, czeszą, gotują obiadki (albo chociaż próbują). Wiem, iż nie każdy może pochwalić się cudownymi relacjami z rodzicielką, czasami nawet zdrowymi, jednak mama to mama. Jestem pewna, że gdzieś tam jest kobieta, która starała się dawać ciepło i pomagała w rozwoju. Może to babcia? Może ciocia? A może sąsiadka z drzwi na przeciwko? Każdy mały gest, każda pomocna dłoń, każdy zaoferowany obiad. Nie wszyscy mają to szczęście i mogą rozkoszować się dobrami materialnymi, jednak opieki „mamy” nie będzie w stanie zastąpić żaden drogi prezent. To bezcenna więź, dar który zasługuje na bycie docenionym. Mama postrzega Ciebie zupełnie inaczej, postrzega świat zupełnie inaczej. Moment, w którym kobieta staje się matką, w którym jest świadoma macierzyństwa - to zmienia wszystko. Zaczyna dostrzegać zagrożenia, o których wcześniej by nie pomyślała, nowy poziom. 

Oczywiście nie każda kobieta jest stworzona do macierzyństwa, nie każda chce zakładać rodzinę - to nic złego. 

     Z okazji dnia mamy chciałabym złożyć najszczersze życzenia naszym aniołom stróżom. Dziękuję, że wytrzymujecie. Dziękuję, że kochacie. Dziękuję że jesteście. Oby jak najdłużej.

Kocham Cię Mamiś

Continue reading